Corona met Amandelen

Zo dat is een hele poos geleden dat ik iets heb toegevoegd aan Levina verteld. Niet omdat ik niets te vertellen had want als het daarom gaat denken de meeste mensen in mijn omgeving dat ik ooit ben ingeënt met een grammofoon-naald. Een inenting die overigens lang stand heeft gehouden want de meesten van de huidige generatie weet al niet eens meer wat een grammofoon is laat staan wat je dan met zo'n naald aan moet. Ik ga het niet uitleggen de mensen die mij volgen zullen het ongetwijfeld weten. De naald en enting zijn ook gelijk mijn bruggetje naar het verhaal dat ik vandaag neer wil zetten. Het is 2020 het jaar van de Corona pandemie, covid 19 om precies te zijn. De hele wereld is al vanaf begin dit jaar in rep en roer, wereldwijd velen doden te betreuren met een Global huisarrest tot gevolg. Inmiddels is het augustus en het leed is nog niet geleden. Regels worden opgesteld en overtreden met als gevolg dat we straks weer massaal aan huis gekluisterd zijn met alle psychische en economische gevolgen van dien. Er wordt natuurlijk naarstig gezocht naar een vaccin die deze ellende op moet gaan lossen maar alle knappe koppen van de wereld bij elkaar maken nog geen tovenaar dus we moeten deze nare rit uitzitten. En dan allemaal een prik om verder leed te voorkomen. Nu ben ik, net als velen, niet echt een fan van naalden behalve dan die waarmee je kunt haken. Ik ben oud en wijs genoeg om als het nodig is zo'n handeling over me heen te laten komen zonder er een drama van te maken maar dat is wel eens anders geweest. Alhoewel, toen ik 4 jaar was moesten mijn amandelen worden geknipt. Geen idee wat me te wachten stond dus ik ging samen met mijn moeder naar het Clara ziekenhuis in Rotterdam de baas van mijn vader was zo lief ons met de auto te brengen. Eenmaal aangekomen werden we in een grote wachtkamer geplaatst en daar waren, zoals ik het me kan herinneren, nog meer kleine kinderen  die nietsvermoedend aan het spelen waren met alles wat voor handen was. Ik was nu niet bepaald een doortastend kind dat meteen het voortouw nam, wat overigens later in mijn leven helemaal goed gekomen is, dus ik overzag alles eens met een ernstige blik. Deze herinnering is trouwens van mijn moeder want als je vier bent onthou je zulke dingen uiteraard niet. 

Eén voor één werden we opgehaald door een zuster en kregen we een prikje om rustig te worden, nou prikJE in mijn beleving wast het een grote holle naald met het formaat breinaald, ik zie nog dat gevaarte op me af komen maar wonderlijk genoeg schijn ik geen kik te hebben gegeven terwijl andere kinderen gillend en schreeuwend hun lot ondergingen. 

Na enige tijd werd iedereen rustig behalve ik, ik werd druk, babbelde dat het een lieve lust was en was de vrolijkheid zelve. Een soort eerste "high" beleving denk ik. Toen was ik aan de beurt, ik werd op een stoel vastgebonden met mijn voetjes aan de poten en mijn armpjes aan de leuning en er werd een vies stinkend kapje op mijn gezicht gedrukt. Toen werd ik wakker op een groot bed waar nog meer kindjes lagen op een bruin rubberachtige ondergrond dat ook al zo stonk. 

Gek dat ik me deze details zo goed kan herinneren alsof ik er i.p.v. 57 jaar geleden gisteren was. 

Ik ruik zelfs alle vieze luchtjes nog. Half dronken van de ether, of wat het ook was geweest werd ik in een deken gewikkeld naar de auto gedragen, ik was boos, héééél boos, ondanks de pijn in mijn keel schreeuwde ik opeens heel hard "die Tering zusters" mijn moeder was totaal in shock, er werd bij ons thuis nooit gevloekt en ze had ook geen idee waar ik deze term plots vandaan had. Nu had zij ook iets om nooit te vergeten. Thuis stonden er schoon bedje en mijn lieve oma voor me klaar om voor me te zorgen met alle liefde en bezorgdheid maar er was geen land met me te bezeilen, zelfs de mooie schildpad-pop ( dit was overigens geen pop die op een schildpad leek maar van een sterk celluloid dat geblazen werd, een vervanging van de porseleinen pop) die ze voor me hadden gekocht en een flinke duit moet hebben gekost, kon me niet troosten.

De vele ijsjes die me werden gevoerd deden dat uiteindelijk wel omdat die de pijn een beetje verzachtte. Nee het was geen fijne jeugdherinnering dat knippen van de amandelen eerder een traumatische en menigeen zal zich dat ook nog herinneren ui die tijd. Hopelijk gaat het er tegenwoordig wat humaner aan toe. De medische wetenschap is in de jaren met gigantische sprongen vooruit gegaan gelukkig maar ondanks dat krijgt zo'n stom virus toch de kans onze wereld totaal van slag te brengen. Het zal de natuur wel zijn die er voor zorgt dat we ondanks al onze pogingen de ziektes en de dood onder controle te krijgen ons telkens een stapje voor blijft. laten we daarom maar genieten van alle mooie en fijne dingen om ons heen en hopen dat we redelijk gezond de eindstreep mogen halen.

Blijf gezond, hou afstand.