Doorgaan naar hoofdcontent

Verjaardag



Verjaardagen, ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. Ik hou op de één of andere manier wel altijd een kalender bij van de verjaardagen tenminste een digitale dan want zo'n klassiek geval dat op de WC hangt is niet echt mijn ding. Toch lees ik hem altijd als ik bij mensen ben die hem nog steeds hebben hangen en gek genoeg zoek je dan altijd even snel naar de maand waarin jezelf jarig bent om te controleren of je genoteerd staat. Ik durf te wedden dat ik daar de enige niet in ben die dat doet. Sommigen zetten symbolen bij de namen 2 ringen staan voor de trouwdag, en een kruisje voor de sterfdag. Ik vraag me altijd af waarom?!! het bijhouden van verjaardagen is al een klus op zich maar als je ook de rest nog moet onderhouden heb je er zowat een dagtaak aan. Of zou het zo zijn dat je niet telkens een nieuwe kalender wilt kopen en alles overschrijven? het is niet netjes om een vette streep te zetten door iemands naam als deze is overleden dus een subtiel kruisje is dan de oplossing.
Maar goed zoals ik al zei ik hou het toch een beetje bij. Ik besef me heel goed dat er mensen zijn die er veel waarde aan hechten om deze dag te vieren en ik probeer er dan ook rekening mee te houden met de nadruk op probeer want ik ben daar erg slordig in. Vaak waarschuw ik vrienden en kennissen dan ook al van tevoren dat als ik ze een keer vergeet te feliciteren dat ze me dat maar moeten vergeven want het zit niet in mijn systeem. Ik denk ook dat dat gekomen is doordat iedereen zijn of haar verjaardag is gaan vieren in het weekend, soms een week voor de heugelijke dag of een week erna. Wat is dan nog de waarde van het vieren van je geboortedag vraag ik mij af.
Vanaf het moment dat ik zelfstandig woonde heb ik het altijd op de dag zelf gevierd en die komen wilde was welkom en wie niet kon bleef weg. Simpel, duidelijk en geen smoesjes. Ik heb me ook nooit beledigd gevoeld als er bijna niemand was. Ik vond en vindt nog steeds dat je naar een verjaardag gaat omdat je dat wilt en niet omdat de kalender dat aangeeft of omdat je ontboden wordt door het feestvarken.
Uiteraard was het als kind een heel ander verhaal. Ik heb daar hele fijne herinneringen aan wat  niet iedereen kan zeggen.
Al ruime tijd voor die dag werd er door mijn moeder een echte feestjurk gemaakt met ruches en een grote strik op mijn rug en een bijpassende voor in mijn haar. Deze werd dan netjes aan de kast in mijn kamer gehangen en ik mocht hem pas aan als het zover was. Man wat vond ik de avond voor mijn verjaardag altijd spannend. Ik werd naar bed gebracht met papillotten in mijn haar zodat ik de volgende dag mooie feestelijke pijpenkrullen zou hebben. Het lag voor geen meter met die plastic dingen op je hoofd maar daardoor voelde je wel dat er iets bijzonders ging gebeuren.
De volgende ochtend werd ik traditioneel gewekt, wat bij ons inhield dat in één klap het grote licht aanging, wat een schok op zich was want ik ben in januari jarig en dan is het om 7 uur 's morgens stikke- donker, mijn ouders en mijn broer stonden dan met pakjes in hun handen luidkeels lang zal ze leven te zingen terwijl ik druk in mijn ogen wrijvend probeerde te beseffen wat er allemaal gebeurde.
Als snel weet je het weer, ik ben jarig, en mijn anders nukkige ochtendhumeur maakte meteen plaats voor het feestvarken gevoel. Kusjes, felicitaties het ritselen van papier en een ongelooflijke nieuwsgierigheid over wat er in de pakjes zou zitten hebben een onuitwisbare herinnering bij mij achtergelaten. Net als de versierde stoel die in de kamer op me stond te wachten en niet te vergeten de kroon die ik op mijn hoofd kreeg.
Nadat we alles hadden uitgepakt, een boterham hadden gegeten en mijn vader naar zijn werk was vertrokken werd ik in mijn mooie jurk gehesen, de krullen uitgekamd en de strik vastgezet. De lakschoentjes en witte sokjes, die ik voor het laatst met kerst had aangehad, maakte de boel compleet.
Afhankelijk van de dag waarop ik jarig was kwamen de opa's en oma's, ooms en tantes, neefjes en nichtjes netjes zoals het hoort hun cadeautjes brengen en 's middags was er voor de kinderen een feestje met taart en limonade en natuurlijk spelletjes zoals koekhappen, ezeltje prik en verkleedpartijen dit alles opgeleukt met zelfgemaakte feesthoedjes. Ja dat was echt feest.
Door de jaren heen is er veel veranderd, alleen de verjaardagen van mijn directe naasten werden nog uitgebreid en met plezier gevierd maar de feestjes met vrienden en kennissen werden steeds minder.
Ik vond het ook niet meer zo leuk. Tegenwoordig vier ik mijn verjaardag voor mezelf wat inhoud dat ik die dag iets doe wat "ik" leuk vind en dat is niet dagen van tevoren slepen met boodschappen, uren in de keuken staan bakken en koken, je hele huis poetsen want je wilt er toch netjes bij zitten als de gasten komen. Nee gewoon lekker jarig wezen met een ontbijtje van manlief op bed, koffie met iets lekkers en 's avonds samen lekker uit eten in een restaurant waar je altijd al eens heen wilde.
Of met vriendinnen een weekend in een huisje (als mijn verjaardag in het weekend valt natuurlijk), een avondje met een meidenclub naar een tapasbar of zoals laatst op het vliegtuig stappen in je ééntje en een weekje op familiebezoek in Zwitserland om daar dan DE dag te vieren. Heerlijk, natuurlijk ben ik blij met de felicitaties die me worden toegeworpen via Facebook, Whatsapp en emails, en nog blijer met een leuke zelfgeschreven kaart die vaak afkomstig is van mensen met zo'n echte kalender op de WC. En als ik thuis ben is iedereen welkom maar dat zijn ze die andere 364 dagen van het jaar ook daar hoef ik niet jarig voor te zijn.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Karnemelkse pap met havermout

Oh, gatsie, karnemelkse pap. Als ik terugdenk aan mijn kindertijd zie en ruik ik nog de lucht van karnemelkse pap. Ook later als ik mijn ouders zag genieten van dit goedje liepen de rillingen over mijn rug maar goed smaken verschillen en er zullen ongetwijfeld nog steeds mensen zijn die denken oh ja das waar, dat was lekker! Voor die mensen stap ik even over mijn schaduw (ik ben geen egoïst) het recept uit grootmoeders kookboek. 1 1/4 ltr. karnemelk - 150 gram havermout of boekweitgrutten - 1/2 theelepel zout. breng de karnemelk aan de kook onder af en toe roeren, strooi er het zout in en de havermout of boekweitgrutten en laat ze op een zacht vuur onder roeren 1/2 uur koken. Geef ze met stroop of met suiker.

Oliebollen stress of traditie?

Zo nog even op de valreep van 2019 een "weet je nog van toen" verhaaltje. Toegegeven ik blijk dus niet zo'n hele regelmatige blogger te zijn maar laat dat dan maar mijn goede voornemen voor 2020 worden. Goede voornemens, pff.. w ie dat ook bedacht heeft. Ja ze zijn zo gemaakt maar waarmaken is toch een verhaal op zich. Daarom neem ik me meestal voor geen goed voornemen te hebben en dat lukt bijna altijd. Mijn blog gaat deze keer over het bakken van oliebollen, een lange traditie die er gelukkig nog is, de meesten traditie die ons kikkerlandje rijk was zijn verdwenen of staan op het punt om zeep te worden geholpen door de vele azijnpissers (vergeef me deze uitdrukking maar ik heb er geen ander woord voor) die ons land rijk is. Nee ik ga nu niet opsommen wat we niet meer hebben maar wat we nog wel hebben en dat zijn de "Oliebollen". Grote, kleine, vette en erg vette, knapperig of slap ieder heeft zo zijn of haar voorkeur voor deze traditionele bal. Als

Warm eten...of naar de kolonie?

Als kind was ik een vreselijke zeur met eten, zodra er een pan aan te pas kwam schoot ik al in de stress. Pannen betekende warm eten, groente die als een voor mij onbekende kwak op je bord werd geschept omgeven door aardappelen en een minimaal stukje vlees (in die tijd was dat een luxe goedje en naarmate de week vorderde werden de stukjes kleiner). Nu waren het vlees en de aardappelen het probleem niet maar de groente bleef een drama. Ik moest mijn bordje leeg eten want anders kwam ik in een "vakantiekolonie" terecht en daar moest ik dan 6 weken blijven om te leren eten. Mijn "grote" broer (11 jaar ouder) deed er dan nog een schepje bovenop door te zeggen dat ze daar het eten met een fietspomp naar binnen proppen. Tranen, drama en heibel aan tafel waren bijna een regelmaat. Achteraf snap ik de frustratie van mijn ouders wel, ik was broodmager maar wel gezond en ze wilde het beste voor hun kids. Een prakkie? ik vond het echt verschrikkelijk. Als ik voor de keus werd

Contactformulier

Naam

E-mail *

Bericht *