Oliebollen stress of traditie?

Zo nog even op de valreep van 2019 een "weet je nog van toen" verhaaltje.

Toegegeven ik blijk dus niet zo'n hele regelmatige blogger te zijn maar laat dat dan maar mijn goede voornemen voor 2020 worden.

Goede voornemens, pff.. wie dat ook bedacht heeft. Ja ze zijn zo gemaakt maar waarmaken is toch een verhaal op zich. Daarom neem ik me meestal voor geen goed voornemen te hebben en dat lukt bijna altijd.

Mijn blog gaat deze keer over het bakken van oliebollen, een lange traditie die er gelukkig nog is, de meesten traditie die ons kikkerlandje rijk was zijn verdwenen of staan op het punt om zeep te worden geholpen door de vele azijnpissers (vergeef me deze uitdrukking maar ik heb er geen ander woord voor) die ons land rijk is. Nee ik ga nu niet opsommen wat we niet meer hebben maar wat we nog wel hebben en dat zijn de "Oliebollen". Grote, kleine, vette en erg vette, knapperig of slap ieder heeft zo zijn of haar voorkeur voor deze traditionele bal.

Als kind was het een hele belevenis als oudejaarsdag was aangebroken, iedereen vroeg uit de veren want ma had een zware klus voor de boeg er moesten bollen worden gebakken. Niet zo maar een schaaltje voor op tafel welnee, emmers vol want  's midddags werden ze verdeeld onder de opa's & oma's, oude ooms en tantes en een paar buurtjes die zelf niet in staat waren ze te maken. 

Toentertijd  stond er echt niet op elke hoek van de straat een kraam waar je ze kon halen en als dat wel zo was geweest hadden ze geen beste zaken gedaan want de meeste mensen konden het zich echt niet permitteren die dingen los te kopen.

Maar goed, terug naar de keuken waar mijn moeder, met een hoofdtooi van een kunstig geknoopte theedoek om haar hoofd, druk in de weer was met het verzamelen van de benodigde ingrediënten.

Bloem, gist, melk, rozijnen en natuurlijk niet te vergeten het bekende flesje "Oud bruin" dat voor de extra gisting in de bollen moest zorgen en voor de positieve spirit van de bakker want wat overbleef was voor haar.

In de woonkamer werd de kachel alvast extra opgestookt want daar kwamen straks de emmers met beslag te staan dus dat moest goed op temperatuur zijn.

Ik vond het altijd prachtig om te zien als het gist met warme melk bij de bloem werd gedaan en de arm van mijn moeder even later tot bijna haar elleboog in het beslag verdween om haar even later met grote klappen het spul op z'n donder te geven. Boem, boem, boem het ging er vaak stevig aan toe. "Dat is om het beslag luchtig te krijgen zodat het beter rijst" werd mij verteld. Ik denk nu dat ze best wel eens een paar extra klappen heeft gegeven om de eventuele frustraties van het oude jaar van zich af te slaan. Zodra ze klaar was met meppen werden de emmers, afgedekt met een schone vochtige theedoek in de kamer voor de kachel geplaatst en vanaf dat moment mochten we alleen nog maar sluipend door het huis, "niet stampen" of "doe die deur dicht, let op de tocht" "niet onder de doek kijken, het beslag slaat neer" waren gevleugelde kreten die door het huis galmden.

Ondertussen werd in de keuken de pan met olie en....reuzel op het vuur gezet en het raam en de balkondeur open want we wilden zo min mogelijk baklucht in huis. Omdat in die tijd bijna iedereen hetzelfde deed geurde heel Rotterdam in mijn beleving naar Oliebollen en stond de halve straat blauw van de bakdampen.

Eindelijk was het dan zover, ik mocht op veilige afstand op een krukje aan het aanrecht staan en zien hoe de eerste lepels beslag in de pan gleden, dat was echt een feestje. Telkens vormde zich weer andere figuurtjes in de pan, "kijk mam, dat lijkt wel een beertje" of "hé dat is net een auto" uren kon ik er naar kijken, mijn vader kwam ook in de keuken om als een volleerde voor-proever de eerste bol te keuren. Schalen, pannetjes het vergiet alles werd gevuld met de goudbruine bollen. En dan was het opruimen, haartjes wassen en met de bollen op stap om ze rond te gaan brengen. Iedereen blij en 

te-vree. 

Dagenlang in het nieuwe jaar aten we nog oliebollen, 's morgens werd er een pannetje op de kachel gezet waar dan de hele dag bollen warm stonden te wezen en je at je werkelijk een ongeluk aan die dingen.

Een heerlijke traditie die we hebben volgehouden tot mijn moeder overleed. Altijd samen in de keuken, en pa als voor-proever. 

Ik koop nu mijn oliebollen, ondanks dat ik een echte bakker ben maar er is niemand meer waarvoor ik zou kunnen bakken en de sfeer zal ook nooit meer hetzelfde zijn. Maar ik heb wel ieder jaar oliebollen op tafel staan en mijn nieuwjaarsontbijt bestaat nog steeds uit drie oliebollen en een glas melk en een hoofd vol fijne herinneringen.