Lege straten en winkels

Daar ben ik weer, lang geleden maar ik had net als velen weinig tijd. Nu met het corona virus is dat probleem opgelost. Helaas is het geen leuke reden waardoor ik meer tijd heb om dit soort dingen te doen. De hele wereld ligt overhoop de straten worden steeds leger, mensen vermijden elkaar uit angst voor besmetting, de ouderen zijn zo mogelijk nog eenzamer aan het worden en dit alles leid ook nog eens tot hamstergedrag bij velen. Het is een raar fenomeen zo'n pandemie. Zelf heb ik, godzijdank, nooit een oorlog meegemaakt maar uit de verhalen door de jaren heen van mensen die dat wel hebben zie ik toch overeenkomsten. De vele verpleegkundigen, artsen en verzorgende zijn nu de verzetsstrijders tegen een onzichtbare vijand, politici, politie en vele andere deskundigen proberen ons te beschermen tegen een kwaad dat onbekend is. Griezelig maar tegelijkertijd ook mooi om te zien dat het mensen ook verbroedert. In Italië zingen de mensen elkaar vanuit hun huizen toe om elkaar moed in te "zingen", in Nederland worden de eerder genoemde "verzetsstrijders" bedankt en aangemoedigd door een landelijk applaus en spandoeken met dankbetuigingen dit alles en meer geeft me toch een warm gevoel. Misschien was het ergens wel nodig om ons bewust te maken van veel dingen waar we in het normale leven aan voorbij razen omdat alles groot, groter grootst en snel, sneller, snelst moest. We worden nu allemaal teruggefloten en gedwongen na te denken over wat nu eigenlijk belangrijk is in het leven.
Omdat de wereld een beetje stil staat wordt hij ook kleiner waardoor je meer overzicht krijgt over dingen die in je directe omgeving gebeuren.
We zijn lege straten, er rijden minder auto's, je kunt niet zomaar naar de winkel om van alles te kopen en vaak heb ik dan ook een dejavu.
Als klein meisje kon ik al genieten van de spaarzame keren dat ik tussen  mijn ouders in mee mocht naar de "grote stad" niet dat ik in een dorp woonde, ik ben een geboren en getogen Rotterdammert, maar omdat er maar 1 groot winkelcentrum was in het hart van de stad. Niet dat we dan van alles gingen kopen want daar was eenvoudigweg geen geld voor maar al die grote etalage's bekijken, de geur van de parfumafdeling in het warenhuis, de spannende roltrap, de eindeloos lange lijnbaan waren in mijn kinderogen heel bijzonder. En ook al kreeg je niets behalve misschien een nieuw setje ondergoed omdat je dat nu eenmaal nodig had, je had de dag van je leven. Ook omdat je met beide ouders op stap was.
De straten waren ook beduidend leger dan tegenwoordig het geval is. Auto's waren in de minderheid en parkeerplaatsen te over.
Buiten stonden buren met elkaar te kletsen, kinderen speelde tikkertje op straat en dat sfeertje zie ik nu weer. Ik woon inmiddels allang niet meer in Rotterdam maar in een klein dorp en daar is het gelukkig vaak zo maar toch zie ik in de grotere plaatsen door heel het land dit weer terug. Oké, we hebben geen gebrek aan voedsel of energie op dit moment maar het besef dat we een lange tijd de behoefte aan saamhorigheid hebben genegeerd door het snelle leven maakt dat we nu voelen hoe nodig we dat hadden.
Ik hoop dat het virus snel onder controle komt of verdwijnt maar tevens hoop ik dat wat we nu beleven ons weer even met beide benen op de grond zet en dat we er, met elkaar, iets moois van gaan maken in de nieuwe samenleving die volgt.