Warm eten...of naar de kolonie?

Als kind was ik een vreselijke zeur met eten, zodra er een pan aan te pas kwam schoot ik al in de stress. Pannen betekende warm eten, groente die als een voor mij onbekende kwak op je bord werd geschept omgeven door aardappelen en een minimaal stukje vlees (in die tijd was dat een luxe goedje en naarmate de week vorderde werden de stukjes kleiner). Nu waren het vlees en de aardappelen het probleem niet maar de groente bleef een drama. Ik moest mijn bordje leeg eten want anders kwam ik in een "vakantiekolonie" terecht en daar moest ik dan 6 weken blijven om te leren eten. Mijn "grote" broer (11 jaar ouder) deed er dan nog een schepje bovenop door te zeggen dat ze daar het eten met een fietspomp naar binnen proppen. Tranen, drama en heibel aan tafel waren bijna een regelmaat. Achteraf snap ik de frustratie van mijn ouders wel, ik was broodmager maar wel gezond en ze wilde het beste voor hun kids. Een prakkie? ik vond het echt verschrikkelijk. Als ik voor de keus werd gesteld bord leeg eten of anders naar bed dan stond ik op zei welterusten en droop af. Alles liever dan warm eten. Op een dag mocht ik bij buurvrouw blijven eten, ik was daar gezellig aan het spelen tot ze naar de keuken ging . Alert hield ik in de gaten wat ze deed en toen ze met de pannen in de weer ging vroeg ik met een benepen stemmetje "wat gaat u doen?" waarop ze antwoordde "ik ga eten koken" "en doet u dat daar in?" , wijzend op de pannen. "Ja natuurlijk" zei ze verbaasd. "ik ga toch maar naar mijn mama toe" was mijn reactie. Ik moet gedacht hebben het is hier al niet anders dan kan ik maar beter naar huis gaan, daar kan ik tenminste naar bed. En nu, een halve eeuw later eet ik alles wat los en vast zit, ben soms net een kliko. De vakantiekolonie is vervangen door de Weight Watchers.